Eskiden, çok eskiden günler uzun, zamanlar genişmiş. Kanuni Sultan Süleyman savaşa gönderdiği ordusu fethedeceği şehre gelmesi haftalar sürer, bir ulaktan haber almak için günlerce beklermiş. Şimdi bir tek söz ve bir parmak dokunuşu ile bir şehri bombardıman altında bırakmak dakikalar içinde oluyor, dünyanın bir ucundan bir yere varmak sadece saatlerle gerçekleşiyor. Mevsim kavramları bile kısalmış acele ile dört mevsim iki mevsim gibi geçerken, saatlerle değil saniyelerle, metroyu, uçağı kaçırdığımız, hep bir koşturmaca ile geçen zamanlardayız. Çarçabuk yenen fast food yemekler, her saniye internette önümüze yağmur gibi yağan alakasız binlerce sözcük, video, dünyanın tüm haberlerini aynı anda dinleyen kulaklarımız ve her olaya ayrı tepki veren kalbimiz.Bitki ve hayvan türleri giderek yok olurken insanlar hıncahınç dünyayı doldurmakta ve her birey bu kalabalığın ortasında kendi var olma savaşını yaşamak zorunda, her çeşit savaşla! Irk, iktidar, mezhep savaşlarının yanında bir yandan da hayatta kalabilmek ve diğerleri ile yarışabilmek savaşı. İyi bir öğretim ve de iş bulmak hayat koşullarına karşı zorunlu kazanacağımız para için verdiğimiz uğraş… Peki hayallerimiz! İdeallerimiz… Ruhumuza hitap eden iş ve yaşam koşulları! Hepsini rafa mı kaldıracağız? Durup nefes almadan bir an bile kendimize bakamadığımız bir ömür geçerken, bir yandan da çevre baskısı ve hayatın bizi köşeye sıkıştırmasını engelleyemiyoruz. Bu durum da çağın mutsuzluğunu yarattı. Tatminsiz ve tahammülsüz bireyler olduk .Oysa ki bu dünya bize iki tanecik mutluluk vadetmişti, aş ve aşk… Aş olmadan aşk olurdu belki ama aşk olmadan hiçbir aş bir işe yaramazdı. Ve şairin dediği gibi “Ah, kimselerin vakti yok. Durup ince şeyleri anlamaya…”
Aydan Selman
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder